۷۸۶

سلام (تحيت و سلام امام بر دوستداران خود)

سلام، تحيّت و برکت و رحمت و سلامتي است؛ نشانه‏ي محبت و صفا، اخلاص و يک رنگي است؛ رمز عاشق و معشوق، مريد و مراد است.

سلام خدا و امام بر هر کس، مُهر تاييدي است بر کارنامه‏ ي او.

«سلامٌ علي ابراهيم.» در روايت است، آن گاه که فرشتگان الهي، نزد ابراهيم آمدند و بشارت تولّد فرزند براي او آوردند و بر او سلام کردند، لذّتي که ابراهيم‏ ع از سلام اين فرشتگان برد، با تمام دنيا، برابري نداشت. به راستي چه لذتي دارد سلام مولا! [۱] .

«سلام عليک أيّها الولي المخلص لنا في الدين، المخصوص فينا باليقين»
«سلام عليک أيّها الناصر للحق، الداعي الي کلمة الصدق» [۲] .

چون ثلث از راه را تقريباً [برگشتم‏] سيّد جليلي را ديدم که از طرف بغداد رو به من مي‏آيد. چون نزديک شد، سلام کرد... [۳] .

نازم تو را اي نازنين، فخر زمان، مهر زمين 
شرمنده ماهت از جبين، در عالم بالاستي

مويت سمن، رويت چمن، خلقت نکو، خلقت حسن 
مست از نگاهت مرد و زن، هر دل تو را جوياستي

بايد چو باشي در امان، از چشم زخم دشمنان 
بر مجمر رويت عيان، خالي سپند آساستي

به به از اين رخسار تو، وزلعل شکر بار تو 
گفتار تو، اطوار تو، جان بخش و روح افزاستي

هر چند من نالايقم، لکن به وصلت شايقم 
گر عاشقم، ور وامقم، تنها توام عذراستي

ليلي تويي، مجنون منم، فتان تويي، مفتون منم 
اخگر تويي، کانون منم، قلبم تو را ماواستي

در هجر رويت اين منم، کافسرده شد از غم تنم 
آري فراقت اي صنم، بسيار جان فرساستي

منظم کازروني

پی نوشت ها:
۱)تفسیر نمونه - ج ۲۷ - صفحه ۱۸۶

۲)نامه ی حضرت به شیخ مفید - بحار الانوار -ج ۵۳- صفحه ۱۷۵-۱۷۶

۳)داستان حاج علی بغدادی - النجم الثاقب -

۷۸۶

از ديگر مواردى كه به عنوان تكليف (عاطفى و اخلاقى) منتظران و دوستداران امام عصر، عليه السلام، در زمان غيبت،برآن تاكيد گرديده است صدقه دادن براى حفظ و سلامتى آن وجود مقدس و مبارك است.

انگيزه انسان در صدقه دادن براى خود و عزيزانش، بى ترديد از محبت و دوستى او نسبت به آنان سرچشمه مى گيردو هرچه اين دوستى بيشتر باشد، اعمال عاطفى او نسبت به آن عزيز از جمله صدقه دادن نيز، فزونتر خواهد بود.

اكنون تو خود بينديش در اين زمان چه كس براى ما عزيزتر است؟ جز مولا و سرورمان، امام عصر، حضرت صاحب زمان؟

از رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله روايت شده كه فرمود:

«ايمان نياورده احدى از شما تا آن گاه كه من و اهل بيتم نزد او از جان و فرزند وى و تمامى مردم محبوتر باشم ».

و چگونه چنين نباشد و حال آن كه همه نعمتهاى ظاهرى و باطنى مانند اصل وجود من و تو، زندگى، دين، عقل، صحت و عافيت و ديگر نعمتها همه از پرتو وجود مقدس امام زمان و عنايت اوست. وجود عزيزان و نزديكان من و تو نيز كه براى سلامتى آنان صدقه مى دهيم، آن هم به بركت وجود مقدس آن يگانه عزيز دوران است.

پس هم ايمان آدمى اقتضا مى كند و هم محبت او كه به ياد مولا و امام زمانش صدقه دهد; حتى بر آنان هم كه براى خودو عزيزانشان صدقه مى دهند سزاوار است كه ابتدا براى آن حضرت صدقه دهند; زيرا وجود و سلامتى آنان نيز از عنايت آن عزيز و به طفيل وجود و سلامتى حضرتش تامين مى گردد.

و اما حال آنان كه همواره آتش محبت و عشق نسبت به مولايشان در دل شعله ور دارند و جز آن وجود مقدس كسى را لايق هستى و سزاوار عافيت و تندرستى نمى دانند، به خوبى روشن است. انگيزه آنان نه ثواب صدقه است، و نه حتى حفظ عزيزان خويش در پرتو سلامتى مولايشان; بل فقط و فقط براى او صدقه مى دهند و بس; و تو ترديد مكن كه عنايت وگوشه چشمى از آن سرور كائنات، هماره به سوى اينان و عزيزانشان سرازير است.

× با استفاده از كتاب «پيوند معنوى با ساحت قدس مهدوى » از على اكبر صدرالاسلام همدانى

 

ماه دل آرا

اى زهره زيبايى، تو كعبه دلهايى

بتها به سجود افتد، هر پرده كه بگشايى

با دست مسيحايى، عطرى چو ببخشايى

رخساره مريم را، با عشق بيارايى

اى عشق! گوارايى، صهباى مصفايى

مست تو بهار آمد، تو هست بهار آيى

در حلقه مينايى، ماهى تو، دل آرايى

صد ديده به رقص آمد، يك جلوه چو بنمايى

يوسف رخ يكتايى، محبوب زليخايى

مجنون تو شد ديده، ليلاى دل مايى

در مذهب زيبايى، تو خال لب بايى

يك قطره تلاوت كن، زان كوثر دريايى

اى حسن تماشايى، در اوج تمنايى

لبيك تو ما را بس، در مشعر تنهايى

معصومه نجفى مطيعى

۷۸۶

از امورى كه مايه تقرب و خشنودى آن جناب مى شود و منسوب به اوست; اهتمام ورزيدن در اداى حقوق برادران دينى است، كه اين يارى كردن آن جناب، و چنگ زدن به ريسمان ولايت او، و شادمان نمودن او، و احسان كردن به حضرتش مى باشد.

در بحارالانوار نيز از امام كاظم، عليه السلام، ضمن حديثى آمده كه فرمود:

و هركس حاجتى از دوستان ما برآورد انگار كه آن را براى همه ما برآورده است.

در كتاب كامل الزيارات از امام رضا، عليه السلام، آمده كه فرمود:

هركس نمى تواند ما را زيارت كند، دوستان صالح ما را زيارت نمايد، ثواب زيارت ما برايش نوشته مى شود. (۱)


پى‌نوشتها:
۱. برگرفته از: موسوى اصفهانى، سيد محمدتقى، مكيال المكارم، ص ۵۷۸-۵۷۹

اى به دستت تيغ تيز ذوالفقار
 سبز پوش سرزمين انتظار

 وارث محراب و خون صبحگاه
 انعكاس ناله هاى قعر چاه

وارث دروازه هاى نيم سوز
 گريه هاى صبح و شام و نيم روز

 وارث خون دل و تابوت و تير
 كيسه هاى نان و رطب را باز گير

 زخم دار نيم روز كزبلا
 نوحه خوان غربت خون خدا

 وارث مشك و فرات و دستها
 ره گشاى راه در بن بسته

ا وارث تشت طلا و چوب و لب
 صوت قرآن و تنور و نيمه شب

 با غل و زنجير و زندان آشنا
 هم قفس در بند با موسى الرضا (ع)

 آشناى قبرهاى بى نشان
هم نوا با گريه هاى مادران

كى ز ماذن مى رسد فرياد تو
 واى بر ما گر نباشد ياد تو

 واى بر ما خستگان بى شكيب
 گر نى جوشيم با «امن يجيب »

 واى بر ما رهروان نيمه راه
گر نمى آيد ز سينه سوز و آه

 باقى حق در زمين و آسمان
 آيه هاى لن ترانى را مخوان

بى لهيب سينه هامان طور نيست
 شاممان را تا طلوعت نور نيست

 بى فروغت روزهامان تيره ماند
چشمها بر آستانتخيره ماند

 زخمهاى شيعيان سر باز كرد
 غربتى ديرينه را آغاز كرد

 عشق را آغاز و انجامى نماند
 از مسلمانى بجز نامى نماند

 در غروب روشناييها مانده ايم
 از رواق سامرا جا مانده ايم

 قلب ما در سينه پرپر مى زند
 نيمه شبها حلقه بر در مى زند

 ما و دستى كوته و دامان تو
 جان بكف آماده فرمان تو

 با حسين از كربلا آغاز كن
 عقده هاى شيعيان را باز كن

 چشمها را رخصت پرواز ده
 بار ديگر عشق را آواز ده

 تيغ قهر و انتقام كبريا
 از نيام غيبتت بيرون درآ

 بعد عمرى انتظار و انتظار
 در بقيع سينه هامان پا گذار

دلاور نجفى
 

۷۸۶

زمين فقط پنج تابستان به عدالت تن داد و سبزى اين سالها تتمه آن جويبار بزرگ است كه از سرچشمه ناپيدايى جوشيد وگرنه خاك را بى تو جرات آبادانى نيست تو را با ديدنيهاى مانوس مى سنجم من اگر مى دانستم پشت آسمان چيست تو همانى تو آن بهار ناتمامى كه زمين عقيم ديگر هيچگاه به اين تجربت سبز تن نداد آن يكبار نيز در ظرف تنگ فهم او نگنجيدى شب و روز بى قرارى پلكهاى توست وگرنه خورشيد به نورافشانى خود اميدوار نيست صبح انعكاس لبخند توست كه دم مرگ به جاى آوردى آن قسمت از زمين كه نام تو را نبرد يخبندان است اى پهناورى كه عشق و شمشير را به يك بستر آوردى دنيا نمى تواند بداند تو كيستى

سلمان هراتى

**********

ای شاه مسلمانان وی جان مسلمانی
پنهان شده و افکنده در شهر پریشانی

ای آتش در آتش هم می‌کش و هم می‌کش
سلطان سلاطینی بر کرسی سبحانی

شاهنشه هر شاهی صد اختر و صد ماهی
هر حکم که می‌خواهی می‌کن که همه جانی

گر نیست و گر هستم گر عاقل و گر مستم
ور هیچ نمی‌دانم دانم که تو می‌دانی

گه چون شب یغمایی هر مدرکه بربایی
روز از تن همچون شب چون صبح برون رانی

در رزم تویی فارس بر بام تویی حارس
آن چیست عجب جز تو کو را تو نگهبانی

پنهان نتوان بردن در خانه چراغی را
ای ماه چه می‌آیی در پرده پنهانی

ای چشم نمی‌بینی این لشکر سلطان را
وی گوش نمی‌نوشی این نوبت سلطانی

گفتم که به چه دهی آن گفتا که به بذل جان
گنجی است به یک حبه در غایت ارزانی

لاحول کجا راند دیوی که تو بگماری
باران نکند ساکن گردی که تو ننشانی

چون سرمه جادویی در دیده کشی دل را
تمییز کجا ماند در دیده انسانی

هر نیست بود هستی در دیده از آن سرمه
هر وهم برد دستی از عقل به آسانی

از خاک درت باید در دیده دل سرمه
تا سوی درت آید جوینده ربانی

تا جزو به کل تازد حبه سوی کان یازد
قطره سوی بحر آید از سیل کهستانی

نی سیل بود این جا نی بحر بود آن جا
خامش که نشد ظاهر هرگز سر روحانی
 
حضرتـــــ مولوی

۷۸۶

بدان كه يكى از تكاليف مشكل تو در عصر غيبت امام عصر، عجل الله تعالى فرجه الشريف، كه مشكلترين آنها نيزهست; داشتن حالت «مراقبه » است نسبت به خداى خود، جل جلاله، ... و نظير آن داشتن «مراقبه » است نسبت به امام عصر، عليه السلام، اما معناى مراقبه آن است كه در تمام حركات و سكنات و اعمال و اقوال خود آن حضرت را بر خودمراقب بدانى و يقين داشته باشى كه امام تو همه جا با تو همراه است و از تو جدايى و غفلت ندارد.

تصور كن كه مرشد يا پير رياضت كشيده اى دارى كه در اثر رياضتهاى سختى كه تحمل كرده، از بيشتر امورباطنى و درونى تو آگاه است و تو با آن مرشد مدتى انيس و همنشين شده اى.

تو را به خدا توجه كن كه تا چه ميزان، هم در ظاهر و هم در باطن، ملاحظه آن مرشد را مى كنى; ادب او را نگاه مى دارى و مواظب و مراقب خود هستى كه در خلوت و آشكار و در ظاهر و باطن امرى خلاف ادب از تو سر زند; چه درنشست و برخاست، چه در رفتار و كردار، چه در خوردن و آشاميدن و چه در نماز و طاعت.

پس بهتر آن است كه تكليف خود را در حركات و سكنات ظاهرى و باطنى بدانى و بفهمى; و عقيده تو به طور يقين اين باشد كه تمام اعمال و افعال و اقوال تو در نزد امام عصر، عليه السلام، مشهود است و او لحظه اى از تو غفلت ندارد.

چنانكه خود فرمود:

و انا غير مهملين لمراعاتكم ولا ناسين لذكركم و لولا ذلك لنزل بكم البلاء واصطلمتكم الاعداء و اتقوا الله جل جلاله. (1)

ما، در مراقبت و مواظبت از شما كوتاهى نمى كنيم و شما را از ياد نمى بريم و اگر جز اين بود; هر آينه، بلا بر شمانازل مى گرديد و دشمنان، شما را در كام خود فرو مى بردند. پس تقواى الهى را پيشه كنيد. (2)


پى نوشتها:
1. نامه امام عصر، عليه السلام، به شيخ مفيد، بحار الانوار، ج 53، ص 175.
2. بازنويسى شده از كتاب: همدانى، صدر الاسلام على اكبر، پيوند معنوى با ساحت قدس مهدوى، ص 34-37.

 

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی
سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

نور تویی سور تویی دولت منصور تویی
مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی
قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی
روضهٔ امید تویی راه ده ای یار مرا

روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی
آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا

دانه تویی دام تویی باده تویی جام تویی
پخته تویی خام تویی خام بمگذار مرا

این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی
راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

حضرتــــ  مولانا 

۷۸۶

امام حسين (ع)

در ميان ما اهل بيت دوازده مهدى وجود دارد كه اولين آنها اميرمؤمنان على بن ابيطالب(عليه السلام) و آخرين آنها نهمين فرزند من است. و اوست قيام كننده به حق. خداوند به وسيله او زمين را پس از آنكه مرده است، زنده مى كند و دين حق را به دست او بر همه اديان غلبه مى دهد، اگر چه مشركان نپسندند. براى او غيبتى است كه گروهى در آن از دين خدا بر مى گردند و گروهى ديگر بر دين خود ثابت مى مانند، كه اين گروه را اذيت كرده و به آنها مى گويند:
«پس اين وعده چه شد اگر راست مى گوييد؟» آگاه باشيد آنكه در زمان غيبت او بر آزار و اذيت و تكذيب صبر كند همانند كسى است كه در مقابل رسول خدا 6 با شمشير به جهاد برخاسته است.   (الصدوق ، ابوجعفر محمد بن على بن الحسين، كمال الدين و تمام النعمة، تهران ، دارالكتب الاسلامية، 1359 ق ، ج 1 ، ص 317 ، ح 3.)

وقتى بسان خورشيد از گوشه اى برآيى
روشن شود جهانى وقتى كه تو بيايى

 ماندم در انتظارت اى كوكب هدايت
 بنما جمال خود را اى آيت خدايى

 اى آفتاب هستى، اى شور عشق و مستى
 بازا بخوان كلامى زان معجز الهى

 اى ديده ها براهت، اى قائم هدايت
 تا كى كنم حكايت شرح غم جدايى

گر من تو را نبينم، روئيدنم نباشد
 بنما جمال خود را اى مظهر رهايى

 پيش رخ چو ماهت خورشيد سجده آرد
 اى آيت الهى، اى پرتو خدايى

 لب تشنگان نوريم هر لحظه ما، نگارا
 برهان زما عطش را اى قائم رهائى

                                                                       شعر از :اسماعيل نيك سرشت