کوچ


در دلم افتاده روزي اين قفس پر مي شـود 
در دلم افتاده کوچ عشق هـم سـر مـي شود

در دلـم افتـاده روزي آسمـان در آسمان 
پهنه پـرواز را خوش سايه گستر مـي شـود

در دلـم افتـاده روزي واژه بيـداد هـم 
در ميــان گــامهاي نــور پرپر مـي شود

در دلـم افتـاده روزي بـا ظـهور آفتاب 
خلــوت تاريــک شبهــايم منــور مي شود

در دـم افتاده روزي ايـن خزان بـي نصيب 
با ظهــور مهــدي مــوعود پر بر مي شود

مريم خداداديان

۷۸۶

سلام (تحيت و سلام امام بر دوستداران خود)

سلام، تحيّت و برکت و رحمت و سلامتي است؛ نشانه‏ي محبت و صفا، اخلاص و يک رنگي است؛ رمز عاشق و معشوق، مريد و مراد است.

سلام خدا و امام بر هر کس، مُهر تاييدي است بر کارنامه‏ ي او.

«سلامٌ علي ابراهيم.» در روايت است، آن گاه که فرشتگان الهي، نزد ابراهيم آمدند و بشارت تولّد فرزند براي او آوردند و بر او سلام کردند، لذّتي که ابراهيم‏ ع از سلام اين فرشتگان برد، با تمام دنيا، برابري نداشت. به راستي چه لذتي دارد سلام مولا! [۱] .

«سلام عليک أيّها الولي المخلص لنا في الدين، المخصوص فينا باليقين»
«سلام عليک أيّها الناصر للحق، الداعي الي کلمة الصدق» [۲] .

چون ثلث از راه را تقريباً [برگشتم‏] سيّد جليلي را ديدم که از طرف بغداد رو به من مي‏آيد. چون نزديک شد، سلام کرد... [۳] .

نازم تو را اي نازنين، فخر زمان، مهر زمين 
شرمنده ماهت از جبين، در عالم بالاستي

مويت سمن، رويت چمن، خلقت نکو، خلقت حسن 
مست از نگاهت مرد و زن، هر دل تو را جوياستي

بايد چو باشي در امان، از چشم زخم دشمنان 
بر مجمر رويت عيان، خالي سپند آساستي

به به از اين رخسار تو، وزلعل شکر بار تو 
گفتار تو، اطوار تو، جان بخش و روح افزاستي

هر چند من نالايقم، لکن به وصلت شايقم 
گر عاشقم، ور وامقم، تنها توام عذراستي

ليلي تويي، مجنون منم، فتان تويي، مفتون منم 
اخگر تويي، کانون منم، قلبم تو را ماواستي

در هجر رويت اين منم، کافسرده شد از غم تنم 
آري فراقت اي صنم، بسيار جان فرساستي

منظم کازروني

پی نوشت ها:
۱)تفسیر نمونه - ج ۲۷ - صفحه ۱۸۶

۲)نامه ی حضرت به شیخ مفید - بحار الانوار -ج ۵۳- صفحه ۱۷۵-۱۷۶

۳)داستان حاج علی بغدادی - النجم الثاقب -

۷۸۶

به زیر زلفت این ماه است و یارو

به روی ماه این شب است و یا مو

۷۸۶

اي عاشقان


اي عاشقان، اي عاشقان، جان مي‌رسد، جان مي‌رسد 
مهري درخشان مي‌دمد، ماهي فروزان مي‌رسد

آيد نواي کاروان، بر گوش جهان کان دل ستان 
تا دل ستاند زين و آن، اينک شتابان مي‌رسد

رخسار ماهش را ببين، زلف سياهش را ببين 
برق نگاهش را ببين، يوسف به کنعان مي‌رسد

ساقي ببخشا جام را، از باده پر کن کام را 
گو باز اين پيغام را، پيمانه گردان مي‌رسد

...رونق فزاي باغ‌ها، لطف و صفاي راغ‌ها 
بر قلب عاشق، داغ‌ها، زيب گلستان مي‌رسد

بر درگهش کن بندگي، خواهي اگر پايندگي 
کان رهنماي زندگي، و آن مهد عرفان مي‌رسد

مهر سحر، ماه صفا، بحر گهر، گنج وفا 
آيينه ايزدنما، خورشيد ايمان مي‌رسد

يار موافق مي‌رسد، دلدار صادق مي‌رسد 
قرآن ناطق مي‌رسد، محبوب يزدان مي‌رسد

کاخ وفا، قائم از او، مهر و صفا دائم از او 
غرق طرب «صائم» از او، جان مي‌رسد جان مي‌رسد

۷۸۶

ابونصر علی بن احمد اسدی طوسی شاعر ایرانی قرن پنجم هجری و سرایندهٔ اثر حماسی گرشاسپ‌نامه است. وی در سال ۴۶۵ هجری در گذشت. مقبره وی در تبریز است.

اسدی از چند جهت دیگر هم در تاریخ ادبیات ایران حائز اهمیت است: کهن‌ترین دستنویس فارسی که به دست آمده‌است (الابنیه عن حقائق الادویه کتابی است در داروشناسی به فارسی اثر ابومنصور موفق هروی داروشناس ایرانی از سده چهارم هجری)به خط اسدی طوسی‌است. علاوه بر این وی نخستین واژه‌نامهٔ فارسی را (بنا بر آنچه امروز ما رسیده‌است) به نام لغت فرس تدوین کرد . در ادامه شعری که ایشان درباره امام مهدی عج بیان کرده اند می آورم.

ره دين بياب از خرد چون سزاست 

که گيتي بدين ايستادست راست

از اين پس نباشد پيمبر دگر 
به آخر زمان (مهدي) آيد به در

بگويد خط و نامه کردگار 
کند دين پيغمبري آشکار

بدارد جهان بر يکي دينِ پاک 
برآرد ز دجّال و خيلش هلاک

رسد از آسمان هر پيمبر فراز 
شوند از پس «مهدي» اندر نماز

منبع شعر :گرشاسپ نامه -مقدمه-چاپ سربی پاریس-با ترجمه -کلمان هوارد -به نقل از خورشید مغرب-ص ۱۳۰

۷۸۶

از ديگر مواردى كه به عنوان تكليف (عاطفى و اخلاقى) منتظران و دوستداران امام عصر، عليه السلام، در زمان غيبت،برآن تاكيد گرديده است صدقه دادن براى حفظ و سلامتى آن وجود مقدس و مبارك است.

انگيزه انسان در صدقه دادن براى خود و عزيزانش، بى ترديد از محبت و دوستى او نسبت به آنان سرچشمه مى گيردو هرچه اين دوستى بيشتر باشد، اعمال عاطفى او نسبت به آن عزيز از جمله صدقه دادن نيز، فزونتر خواهد بود.

اكنون تو خود بينديش در اين زمان چه كس براى ما عزيزتر است؟ جز مولا و سرورمان، امام عصر، حضرت صاحب زمان؟

از رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله روايت شده كه فرمود:

«ايمان نياورده احدى از شما تا آن گاه كه من و اهل بيتم نزد او از جان و فرزند وى و تمامى مردم محبوتر باشم ».

و چگونه چنين نباشد و حال آن كه همه نعمتهاى ظاهرى و باطنى مانند اصل وجود من و تو، زندگى، دين، عقل، صحت و عافيت و ديگر نعمتها همه از پرتو وجود مقدس امام زمان و عنايت اوست. وجود عزيزان و نزديكان من و تو نيز كه براى سلامتى آنان صدقه مى دهيم، آن هم به بركت وجود مقدس آن يگانه عزيز دوران است.

پس هم ايمان آدمى اقتضا مى كند و هم محبت او كه به ياد مولا و امام زمانش صدقه دهد; حتى بر آنان هم كه براى خودو عزيزانشان صدقه مى دهند سزاوار است كه ابتدا براى آن حضرت صدقه دهند; زيرا وجود و سلامتى آنان نيز از عنايت آن عزيز و به طفيل وجود و سلامتى حضرتش تامين مى گردد.

و اما حال آنان كه همواره آتش محبت و عشق نسبت به مولايشان در دل شعله ور دارند و جز آن وجود مقدس كسى را لايق هستى و سزاوار عافيت و تندرستى نمى دانند، به خوبى روشن است. انگيزه آنان نه ثواب صدقه است، و نه حتى حفظ عزيزان خويش در پرتو سلامتى مولايشان; بل فقط و فقط براى او صدقه مى دهند و بس; و تو ترديد مكن كه عنايت وگوشه چشمى از آن سرور كائنات، هماره به سوى اينان و عزيزانشان سرازير است.

× با استفاده از كتاب «پيوند معنوى با ساحت قدس مهدوى » از على اكبر صدرالاسلام همدانى

 

ماه دل آرا

اى زهره زيبايى، تو كعبه دلهايى

بتها به سجود افتد، هر پرده كه بگشايى

با دست مسيحايى، عطرى چو ببخشايى

رخساره مريم را، با عشق بيارايى

اى عشق! گوارايى، صهباى مصفايى

مست تو بهار آمد، تو هست بهار آيى

در حلقه مينايى، ماهى تو، دل آرايى

صد ديده به رقص آمد، يك جلوه چو بنمايى

يوسف رخ يكتايى، محبوب زليخايى

مجنون تو شد ديده، ليلاى دل مايى

در مذهب زيبايى، تو خال لب بايى

يك قطره تلاوت كن، زان كوثر دريايى

اى حسن تماشايى، در اوج تمنايى

لبيك تو ما را بس، در مشعر تنهايى

معصومه نجفى مطيعى