نشانه‌های ظهور از جذاب‌ترین و پرطرفدارترین بخش‌های معارف مهدوی است. اختصاص بخش عمده‌ای از روایات مهدویت به این موضوع، بهترین گواه بر این مسئله است. این جذابیت از سویی باعث افزایش اقبال عمومی به این مسئله و در نتیجه اصل اندیشه مهدویت می‌شود، اما از سوی دیگر، افزون بر ایجاد زمینه مناسب برای ورود خرافات، طمع شیادان را برای جعل و تحریف روایات را، دو چندان می‌کند. از این‌رو، نظر به فقدان پژوهش‌های مستند در این زمینه، شایسته است با انجام تحقیقات مبتنی بر اصول و قواعد فهم حدیث و با جداسازی احادیث صحیح از ضعیف و مطالب مستند از غیرمستند، علاوه بر پالایش معارف مهدویت از خرافات، زمینه‌های سوءاستفاده از این موضوع نیز، از میان برداشته شود.

اکنون به فاصله بین سفیانی در سوریه تا قیام امام عصر از مکه و نیز فرق بین ظهور، قیام و خروج امام عصر، پرداخته خواهد شد. و دیدگاه های مختلف، نقد و بررسی می شود. در ضمن این مباحث، حوادث سوریه قبل از خروج سفیانی نیز ذکر خواهد شد.

مابقی در ادامه مطلب

منبع

۷۸۶

از زمره روايات ظهور، به پا خاستن مردى از قم و ياران وى است، از امام كاظم، عليه السلام، روايت شده است كه فرمود: مردى از قم، مردم را به سوى خدا دعوت مى كند، افرادى گرد او جمع مى شوند كه قلبهايشان همچون پاره هاى آهن ستبر است كه بادهاى تند حوادث، آنان را نمى لغزاند، از جنگ خسته نشده و نمى ترسند اعتماد آنان بر خداست و سرانجام كار از آن پرهيزكاران است. (1)
و همچنين مطالب بعد از آن مربوط به قم است.

نكته قابل توجه اين است كه، امام، عليه السلام، در روايت، تعبير به «مردى از قم » نموده و نفرموده است از اهل قم، مى توان اين جمله را بر امام خمينى تطبيق داد. چه اينكه ايشان اهل خمين و ساكن قم مى باشند و اينكه او «مردم را به سوى خدا دعوت مى كند» نه فقط اهل قم و يا اهل مشرق زمين را. و به اينكه بادهاى تند كينه توزى دشمنان و يا جنگ و درگيريها كه براى وى و طرفدارانش پيش مى آيد، همچنان مقاوم مى ايستند و مبارزه مى كنند و هيچ تزلزلى به خود راه نمى دهند.

روايت، زمان وجود اين مرد را كه به آن بشارت داده شده مشخص نكرده است اما در تاريخ قم و ايران چنين شخصيت و يارانى داراى اين صفات برجسته، قبل از امام خمينى و طرفدارانش بى سابقه بوده است... البته احتمال اينكه اين روايت ناقص باشد وجود دارد و يا اينكه امام آن را به مناسبتى فرموده اند، همين روايت را صاحب بحارالانوار، از كتاب تاريخ قم نوشته «حسن بن محمد بن الحسن قمى » كه هزار سال پيش آن را تاليف نموده است نقل كرده كه متاسفانه نسخه آن كتاب يافت نمى شود.

گاه گفته مى شود: درست است كه در تاريخ قم و ايران ظاهر شدن چنين مرد وعده داده شده اى را با يارانى داراى اين صفات برجسته، كسى سراغ نداشته است... اما دليلى هم نداريم كه اين روايت، منطبق بر امام خمينى و طرفداران وى باشد شايد منظور مرد ديگر و ياران ديگرى باشد كه در عصر و زمان ما ظاهر خواهند شد و يا اينكه بعد از مدتى طولانى و يا كوتاه خواهند آمد...

مابقی در دامه مطلب

۷۸۶

برگردان گزارش ویژه مجله تایم (هجدهم ژانویه ۱۹۹۹ میلادی و با اشاره ایشان در همان مجله در ۱۸ ژانویه سال ۲۰۱۱)
 

موضوع:مساله بحران رايانه‌‌ها در آستانه سال دو هزار و ارتباط اين مساله با حركتى جهانى در استقبال از موعود منتظر

تذکر:انعكاس مباحث‌‌ياد شده به معنى تاييد صد در صد همه مفاد آن نيست.
نوشته: داميان تامپسون
ترجمه: امين ميرزايى

لینک  متن اصلی اشاره
اشاره:

اولا مساله بحران رايانه‌‌ها در سال دو هزار معضلى است كه به گفته كارشناسان از عدم توانايى قرائت درست تاريخ سال دو هزار از سوى رايانه‌‌هايى نشات مى‌‌گيرد كه با توجه به زبان برنامه نويسى كوبول، از دو رقم سمت راست هر سال براى نمايش تاريخ آن استفاده مى‌‌كنند. در اين حالت همه رايانه‌‌هايى كه در شبكه‌‌هاى تو در توى ارتباطى، اطاق كنترل موشكهاى بالستيك، مركز كنترل ماهواره‌‌ها سيستمهاى مخابراتى و برق رسانى، برج مراقبت فرودگاهها و دهها امثال آن مشغول به فعاليت‌‌اند، در ابتداى سال دو هزار صد سال به عقب برمى‌‌گردند كه اين خود مستوجب در هم ريختن نظام برنامه ريزى آنهاست. به طور مثال سال 2000، دو صفر خوانده مى‌‌شود كه در نظر رايانه‌‌ها با سال 1900 برابر است.

دوما واژه apocalypse به معنى مكاشفه و الهام و در معناى خاص خود به مفهوم كتاب مكاشفات يوحناست. بنابراين كلمه ديگرى كه در متن مقالات مذكور بارها تكرار شده است: "apocalyptic" ، نشان دهنده نوعى نسبت‌‌به اين مكاشفات است. از آنجا كه مضمون اصلى اين مكاشفات فرود مسيح، عليه‌‌السلام، پس از واقعه آرماگدون (Armageddon) و شكست نيروهاى شيطانى از سوى سپاه توحيد است، اين كلمه را در غالب موارد به «موعود» ترجمه كرده‌‌ايم در حاليكه شايد ترجمه دقيق آن «مربوط به مكاشفات يوحنا» باشد.

سوما دول غربى، بنيادگرايان مسيحى، تحليلگران سياسى و نظامى آمريكا و اروپا و صهيونيسم غارتگر را در پى گيرى مسايل مربوط به موعود از ما شيعيان بمراتب فعالتر بدانيم. بازخوانى پرونده پيشگوييهاى «نوستر آداموس‌‌» صرف نظر از صحت و وثاقت‌‌يا مجعول بود. نشان، طراحى جنگ ستارگان از سوى دولت ريگان، اتخاذ سياستهاى خاص برون مرزى نسبت‌‌به برخى كشورها همچون ايران و عراق و ليبى و سودان، ظهور فرقه‌‌هاى منجى گراى مسيحى قطع نظر از درصد درستى مدعايشان، همه و همه نشانه‌‌هايى از جدى گرفته شدن اين موضوع از سوى بيگانگان هستند. درهمين چند سال گذشته و پس از بروز خيزشهاى عمومى مسيحيان بنياد گرا كه با طرح بناى «هيكل سليمان‌‌» از سوى يهوديان افراطى در اورشليم همراه شد، چندين و چند فيلم سينمايى و كتاب و مجله و سايت كامپيوترى به طرح اين موضوع اختصاص يافته‌‌اند و دريغ از حركتى در خور از اين جانب.

اين مساله براى سران دول غربى تا حدى جدى است كه به گزارش مجلات مختلف و راديوهاى برون مرزى تبليغ مسيحيت، سازمانهايى چون صليب سرخ بين الملل، تحليلگران سياسى، رهبران اجتماعى و حتى كليساهاى انجيلى به طراحى طرحهايى براى مقابله با شرايط بحرانى رو آورده‌‌اند يا برخى سكولاريستهايى كه وقوع واقعه‌‌اى را ولو نه لزوما در سال يا سالهاى آينده بسيار جدى مى‌‌بينند، درست‌‌به همان سبكى كه در روايات اسلامى مربوط به علايم ظهور به آنها اشاره شده به جمع‌‌آورى آذوقه و سلاح و حتى پناه بردن به نقاط امن و دامنه كوهها، درون پناهگاهها و جوف غارها پرداخته‌‌اند. در همين شماره تمام Time از گروههاى مختلف مردم آمريكا به چاپ رسيده كه با لحاظ احتمالى ولو ضعيف در مورد وقوع واقعه‌‌اى خاص در آينده خود را براى استقبال از آن حادثه آماده مى‌‌كنند و جالب آنكه مستعبلين مورد نظر بيش از مكاشفات يوحنا و پيشگوييهاى مسيح، عليه‌‌السلام، به شواهد عينى موجود درباره در پيش بودن حادثه‌‌اى عظيم استناد كرده‌‌اند.

به هر تقدير سخن بر سر آن نيست كه تاريخ وقوع واقعه لزوما سال يا چند سال آينده است كه اين تعيين وقت و از لحاظ شرعى ممنوع شمرده مى‌‌شده، بلكه، سخن بر سر لزوم هشيارى و آگاهى از ديدگاه عمومى مردم جهان است و بى ترديد اهميت تامل در اين سرى مباحث از تعمق در آرا ایى كه از تاريخ طرحشان نزديك به سه قرن و نيم مى‌‌گذرد نه تنها كمتر نيست، بلكه براى كسانى كه به روز آمد بودن اطلاعات خود مى‌‌انديشند بمراتب مهمتر است.

اصل مقاله  را در ادامه مطلب بخوانید

۷۸۶

عقل با تمام شكوه ، عظمت و جايگاه برجسته‏اى كه در حيات انسان دارد، موهبتى است از جانب خداوند و حقيقتى ست‏با دو چهره: چهره اقبال به حق و چهره ادبار به حق.
چهره اقبال عقل، در سعى و تلاش انسان براى اتصال به حق، و ايمان به غيب تجلى كرده و ارتباط انسان را با لازمان و ابديت تحقق مى‏بخشد.
اما، چهره ادبار او به حق، با وقوع در زمان (عصر) و زيان (خسر) ترسيم شده و با اغواى شيطان استمرار يافته است. اين عقل ادبار كه - جايگاه نفوذ شيطان است، با زمان گره خورده و تاريخ بشرى را رقم زده - اكنون پس از پشت‏سرنهادن فراز و نشيبهاى بسيار، در آستانه پايان خود قرار دارد و چون عقل به پايان رسد، زمان فانى به پايان مى‏رسد و آخرالزمان يعنى آخرالعقل.
تعارض درونى عقل ادبار امروزه پس از عبور از پيچ و خم قرنها، كسب تجارب فراوان، پس از پشت‏سر نهادن تحولات دوران پرماجراى خلق و وضع كه اوج شكوفايى و اقتدار او بوده است، و بعد از پيمودن تمام راههايى كه محتمل بود بتواند استقلال و سيطره فراگير و دائمى او را تامين كند و براى انسان معرض از حق، مدينه فاضله و بهشت زمينى بسازد; بيش از هميشه آشكارا و برملا شده است.

نشان هويدايى اين تعارض، نوانديشى و نوآورى پرشتاب عقل است. چاره‏انديشى بى‏وقفه عقل واقع در بحران، حكايت از سرگشتگى و اضطراب درونى او مى‏كند. اين بحران سخن از پايان عقلانيت و سقوط نهايى او دارد. به اين نكته بايد توجه كرد كه تحولات و تطورات عقل با نوآوريهاى او تفاوت دارد. عقل در درون آن دو دوران كلى خود - دوران كشف و دوران وضع - ادوار و اعصار مختلفى را تجربه كرده و منازل بسيارى را پشت‏ سر نهاده است.

تطور عقل يعنى خروج اضطرارى او از يك منزل - بر اثر رسيدن به بن‏بست - و ورودش به منزلى ديگر ونوآوريهاى او يعنى تلاش براى مستوركردن بحران درونى يك منزل. امروز عقل قرن بيستم پس از عبور از آخرين دوره تحول دوران‏وضع و جعل، در ميانه بحرانى همه‏جانبه و فراگير گرفتار آمده است. نوانديشى و نوآورى مدام و لحظه به لحظه او نه حكايت ازشادابى و خرمى كه نشان از ويرانى و آشفتگى دارد. او بايد مدام پاسخگوى پرسشها، تقاضاها و توقعات فزاينده باشد و از اين رو همواره بايد امر جديدى ارائه كند و براى اين تجدد دائم، به كشفيات علمى و اطلاعات تجربى تازه نيازمند است و همين علم و اطلاع روزافزون - و محصولات آن - بر شتاب زمان افزوده است. و در نتيجه روز و ماه و سال امروز سرعت و شتابى بمراتب بيشتر و افزونتر از روزها و سالهاى قرون گذشته دارد. زمان در گرداب سرعتى‏  تب‏آلوده‏ وشتابى‏ سرسام‏ آور افتاده و بى‏ مقصد و كور بر گرد خود مى‏ چرخد و با سرعت تمام به پايان خود نزديك مى‏شود.

پايان زمان يعنى به نهايت رسيدن تمام راههاى مولود علم و ادراك بشرى; و آخرالزمان يعنى آخرالعقل. آنجا كه عقل ادبار - پس از هزاران سال تلاش و جد و جهد براى معمارى بناى استقلال انسان و انفكاك او از حق - به بن‏بست مى‏رسد، زمان فانى نيز بى‏وجه مى‏شود و ضرورت وجودى خود را از دست مى‏دهد. همپا و همراه عقل، زمان نيز خسته و فرسوده مى‏گردد. با اين عقل فرسوده و از نفس‏افتاده، و درون اين زمان ناتوان و هويت از كف داده، چهره خسران آدمى بيشتر و بيشتر هويدا مى‏شود. در چنين وضعيتى است كه ماهيت فسادانگيز و فسق‏افروز ادبار به حق، عيان و حقيقت عقل و زمان برملا خواهد شد.

ادامه مطلب را مشاهده فرمایید.