۷۸۶

در ادامه روایاتی که در این زمینه دسته بندی کرده ام و در پست قبلی ارائه کردم در این پست نیز چهار حدیث دیگر ارائه میکنم. التماس دعا. یا حق

*(اثبات الهداة ج 3 ص 668 و بحار ج 51 ص 4 و يوم الخلاص ص 86).

عن الرضا (ع): سقط من بطن امه جاثيا علي رکبتيه، رافعا سبابته نحو السماء ثم عطس فقال: الحمدالله رب العالمين، و صلي الله علي محمد و آله، عبد ذاکر لله، غير مستنکف و لا مستکبر زعمت الظلمة ان حجةالله داحضة و لو اذن لنا في الکلام لزال الشک.
امام رضا (ع) فرمود: حضرت مهدي وقتي به دنيا آمد بر زانوان خود تکيه کرد و دو انگشت سبابه خود را به طرف آسمان گرفت سپس عطسه زد و فرمود: حمد خداي را که پروردگار عالميان است و صلوات بر محمد (ص) و آل محمد (ع) به بنده ذکر کننده خداوند بودن سرکشي و بدون تکبر، ستمکاران را گمان اين است که حجت خدا از ميان رفته اگر بما اذن در سخن گفتن داده شود آنگاه شک و ترديد از آنها برطرف شود.

مابقی در ادامه مطلب

۷۸۶

موضوع این مقاله :حضرت مهدى، عليه‌‌السلام، با اين كه بيش از حدود پنج‌‌سال نداشت كه پدر خود را از دست داد، چگونه به مقام شامخ رهبرى رسيد؟ مى‌‌دانيم كه پنج‌‌سالگى دوران طفوليت است و هرگز براى رشد شخصيتى يك رهبر كافى نيست. پس چه زمينه‌‌هايى در تكامل وى، نقش داشته است؟

جواب اين است كه:

آن حضرت پس از رحلت پدر، جانشين وى در امانت و رهبرى شد و اين بدان معنا است كه همو ويژگيهاى فكرى و روحى يك امام را در همان اوان كودكى دارا بوده است.

امامت زود رس هم رخدادى سابقه‌‌دار است; چند تن از پدران آن حضرت نيز چنين بوده‌‌اند، مانند امام محمد تقى، عليه‌‌السلام، كه در سن هشت‌‌سالگى (1) و امام على‌‌النقى، عليه‌‌السلام، كه در نه سالگى (2) امامت رسيدند.

ولى اين پديده در حضرت مهدى، عليه‌‌السلام، به اوج خود مى‌‌رسد و مى‌‌بينيم كه در پنج‌‌سالگى به امامت رسيده است. دليل اينكه ما اين پديده را يك واقعيت تاريخى مى‌‌ناميم اين است كه اين امر در رابطه با برخى از پدران آن حضرت، يك حقيقت ملموس و عينى بوده است، مسلمانان آن را درك كرده و با آن زندگى كرده‌‌اند و هيچ چيز براى اثبات يك واقعيت، برتر از وقوع آن در ميان يك جمعيت نيست. (3)

توضيح اين مساله نياز به بيان چند نكته دارد:

مابقی را در ادامه مطلب مطالعه فرمایید.

((معتمد))خليفه عباسى همواره از محبوبيت و پايگاه اجتماعى امام ابومحمد عسكرى عليه السلام نگران بود و هنگامى كه دانست با وجود همه محدوديت هايى كه نسبت به آن حضرت روا داشته بود، نه تنها از پايگاه مردمى و نفوذ معنوى آن حضرت كاسته نشده ، بلكه بيش از پيش محبوب دلهاى مردم گرديده ، بر نگرانى و وحشتش افزوده شد و سرانجام در صدد قتل آن حضرت برآمد و به شكل مرموزانه و مخفيانه ، حضرت را مسموم نمود،و شيعيان را از بهره مندى انوار هدايت آن امام همام محروم ساخت .

اينگونه به شهادت رساندن در گذشته نيز وجود داشت و در موارد متعددى ،خلفاى امورى و عباسى اين سياست را به اجرا درآورده بودند و امامان شيعه عليهم السلام نيز كوشيده بودند تا نقشه هاى شوم آنها را به شكل هاى گوناگون براى مردم آشكار نمايند تا چهره واقعى آنان براى آيندگان روشن شود.

امام عسكرى عليه السلام با دانش ويژه اى كه داشت ، پيش بينى كرد كه در آينده اى نه چندان دور زندگى دنيا را ترك خواهد كرد و راهى پيشگاه خداوند خواهد شد. آن امام همام ، شهادت خود را در آينده نزديك را به مادر بزرگوارش خبر داد و گفت : در سال (260 ه -) حادثه اى اتفاق مى افتد. و آن همانا شهادت امام توسط عمال حكومت عباسى خواهد بود.

قلب مادر از اين خبر هولناك به درد آمد و آثار غم و اندوه در او پديدار گرديد و گريست . امام عليه السلام مادرش را تسلى داد و گفت :

((مادر! امر خدا حتمى است ، بى تابى مكن !)) .

در سال (260 ه -) آن مصيبت اتفاق افتاد و همان گونه كه آن حضرت خبر داده بود در آن سال ، امام عسكرى عليه السلام به شهادت رسيد.

مابقی در ادامه مطلب
یا حق..هادی فرهنگ دوست