دمشق یا دمشق الشام یا به اختصار شام، پایتخت و بزرگ‌ترین شهر سوریه است. بنا به قول مشهور، حضرت زینب(س) در آنجا وفات یافت و حرم مطهر ایشان در منطقة زینبیة دمشق واقع است. خالدبن ولید در سال چهارده قمری آن را تصرف کرد و دورة حاکمیت هزارسالة غربیان بر آن منطقه برافتاد. معاویه در سال ۳۶/ ق. آنجا را مقرّ خویش ساخت و تا سال ۱۲۷/ که مروان بن محمد، حران را پایتخت قرار داد دمشق پایتخت امویان بود.

دربارة وجه تسمیه دمشق برخی گفته‌اند به اسم بانی آن نامیده شده است که «دماشق بن ارم بن سام بن نوح» می‌باشد و نیز گفته‌اند که آن را جیرون بن سعدبن عادبن ارم بن سام بن نوح بنا کرد و «ارم ذات العماد» نامید. و روایت کرده‌اند که دمشق محل خانة حضرت نوح بود و او چوب‌های کشتی خود را از کوه لبنان فراهم می‌آورد.

در مورد فتنه‌ها و علائم ظهور و آنچه در دمشق اتفاق می‌افتد، روایات بسیاری از شورش‌ها، جنگ‌ها و زلزله‌ها در شام و دمشق، خبر می‌دهد. امّا از آنجا که سفیانی از دمشق خروج می‌کند، نقش آنجا پررنگ‌تر می‌شود. در برخی از روایات سفیانی از «وادی یابس» (مرز بین سوریه و اردن) ظهور می‌کند و در برخی دیگر از دمشق می‌آید.

* علاء بن بشير ، از ابو صديق ناجى ، از ابو سعيد خدرى ، روايت كرده كه رسول خدا ( ص ) فرمود : مژده باد شما را به ظهور و برانگيخته شدن مهدى ( عليه السلام ) در امت من ، در حاليكه اختلافات تمام مردم را در برگرفته و فاصلهء طبقاتى زياد گشته است ( شايد مراد از ( زلازل ) همان زلزله طبيعى باشد ) آنگاه حضرتش زمين را از عدل و داد پر مىكند ، همانگونه كه از جور وستم پرشده بود ، ساكنين آسمان وزمين از او راضى و خشنود بوده ، اموال را بطور مساوى بين مردم تقسيم مىنمايد ، سپس رسول اكرم صلى الله عليه وآله مىفرمايد : خداوند دلهاى امت محمد صلى الله عليه وآله وسلم را غنى و بىنياز گردانيده و عدل آن حضرت را گسترش داده تا جايى كه دستور مىدهد منادى فرياد زند و بگويد : چه كسى نياز به مال دارد ؟ كسى از مردم بجز يك نفر پاسخ نمىدهد ، به او گفته مىشود برو پيش خزانه دار و به او بگو كه مهدى ( عليه السلام ) دستور داده كه به من مال عطا كنى ، خزانه دار به او مىگويد : آنچه مىخواهى بدون شمارش برگير و ببر ، تا آن اموال در اختيار او قرار مىگيرد و آنرا احراز مىكند پشيمان گشته و مىگويد من حريص ترين و طمعكارترين فرد امت حضرت محمد صلى الله عليه وآله بودم ، يا اينكه از آن وسعت و بىنيازى كه به ديگران داده شد درمانده و محروم ماندم ، رسول اكرم صلى الله عليه وآله در ادامه مىفرمايد : آن مرد اموال را برمىگرداند امااز او نمىپذيرند وبه او گفته مىشود ما آنچه را كه داديم پس نمىگيريم وضع به همين صورت هفت سال يا هشت سال يا نه سال مىماند و ديگر بعد از آن خبرى در زندگانى نيست ، يا اينكه پس از آن خيرى در زنده بودن نيست .

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو
پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو
ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو
من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان
قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو
دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار
گوشه تاج سلطنت می‌شکند گدای تو
خرقه زهد و جام می گر چه نه درخور همند
این همه نقش می‌زنم از جهت رضای تو
شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر
کاین سر پرهوس شود خاک در سرای تو
شاه‌نشین چشم من تکیه گه خیال توست
جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو
خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن
/حافظ /خوش کلام شد مرغ سخنسرای تو
 
 

نباشد عاشقی عیبی وگر عیب است تا باشد
که نفسم عیب دان آمد و یارم غیب دانستی

اگر عیب همه عالم تو را باشد چو عشق آمد
بسوزد جمله عیبت را که او بس قهرمانستی

به دست دیدبان او یکی آیینه‌ای شش سو
که حال شش جهت یک یک در آیینه بیانستی

ز هر سویی که گردیدم نشانه تیر او دیدم
ز هر شش سو برون رفتم که آن ره بی‌نشانستی

همه سوها ز بی‌سو شد نشان از بی‌نشان آمد
چو آمد راه واگشتن ز آینده نهانستی

چو زان شش پرده تاری برون رفتم به عیاری
ز نور پاسبان دیدم که او شاه جهانستی

چو باغ حسن شه دیدم حقیقت شد بدانستم
که هم شه باغبانستی و هم شه باغ جانستی

از او گر سنگسار آیی تو شیشه عشق را مشکن
ازیرا رونق نقدت ز سنگ امتحانستی

زمین و آسمان پیشش دو که برگ است پنداری
که در جسم از زمینستی و در عمر از زمانستی

ز یک خندش مصور شد بهشت ار هشت ور بیش است
به چشم ابلهان گویی ز جنت ارمغانستی

چه عذر آرند آن روزی که عذرا گردد از پرده
چه خون گریند آن صبحی که خورشیدش عیانستی

ز تن تا جان بسی راه است و در تن می‌نماند جان
چنین دان جان عالم را کز او عالم جوانستی

نه شخص عالم کبری چنین بر کار بی‌جان است
که چرخ ار بی‌روانستی بدین سان کی روانستی

زمین و آسمان‌ها را مدد از عالم عقل است
که عقل اقلیم نورانی و پاک درفشانستی

جهان عقل روشن را مددها از صفات آید
صفات ذات خلاقی که شاه کن فکانستی

که این تیر عوارض را که می‌پرد به هر سویی
کمان پنهان کند صانع ولی تیر از کمانستی

ور آن نوری کز او زاید غم و شادی به یک اشکم
دمی پهلو تهی کردی همه کس شادمانستی

تو بستان نامه از چپم به دست راستم درنه
تو تانی کرد چپ را راست بنده ناتوانستی

شعر از جناب مولوی

یابن الحسن روحی فداک

متی ترانا و نراک

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

ای درد توام درمان در بستر ناکامی
و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی
 

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی
 

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست
کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی
 

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی
 
 

جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی
دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی

چون جان و دلم خون شد در درد فراق تو
بر بوی وصال تو دل بر سر جان تا کی

نامد گه آن آخر کز پرده برون آیی
آن روی بدان خوبی در پرده نهان تا کی

در آرزوی رویت ای آرزوی جانم
دل نوحه کنان تا چند، جان نعره‌زنان تا کی

بشکن به سر زلفت این بند گران از دل
بر پای دل مسکین این بند گران تا کی

گر طالب دلداری از کون و مکان بگذر
هست او ز مکان برتر از کون و مکان تا کی

گفتی به امید تو بارت بکشم از جان
پس بارکش ار مردی این بانگ و فغان تا کی
 

**عطار** همی بیند کز بار غم عشقش
عمر ابدی یابد عمر گذران تا کی
 

ای نامت از دل و جان در همه جا به هر زبان جاری است
عطر پاک نفست سبز و رها از آسمان جاری است
نور یادت همه شب در دل ما چو کهکشان جاری است
تو نسیم خوش نفسی
من کویر خار و خسم
گر بفریادم نرسی
من چو مرغی در قفسم
تو با منی اما
من از خودم دورم
چو قطره از دریا
من از تو مهجورم

با یادت ای  بهشت من آ تش دوزخ کجاست
عشق تو درسرشت من با دل و جان آ شناست

چگونه فریادت نزنم
چرا دم از یادت ننهم
در اوج تنهائی
اگر زمین ویرا نه شود
جهان همه بیگانه شود
تویی که با مایی

دانلود این تصنیف با صدای استاد افتخاری