۷۸۶

به دنبال سؤالات گذشته به سؤال ديگرى مى ‏رسيم و آن اينكه يك شخص هر قدر باعظمت باشد آيا مى ‏تواند يك تنه اين نقش بزرگ را ايفا كند؟ و آيا اين شخصيت جز همان انسانى است كه عوامل و شرايط خارجى او را پرداخته تا پيش در آمدى براى محقق ساختن حركت طبق همان شرايط باشد؟
منشأ و خاستگاه اين پرسش مربوط به ديدگاه خاصى است كه تاريخ را اين چنين تفسير مى‏كند مى‏گويد انسان در حركت تاريخ عامل ثانوى و فرعى است؛ و عامل اصلى،تنيروهاى مادى و خارجى هستند كه انسان را احاطه كرده‏اند! در نتيجه يك فرد در بهترين حالات مفسر جهت‏گيرى آن عامل اصلى است و چيزى جز اين نيست.

در حالى كه ما در ديگر كتابهاى خود بخوبى روشن ساخته‏ايم كه اساس تاريخ بر دو محور قرار دارد يكى انسان و ديگرى عوامل مادى كه انسان را احاطه كرده است؛ همانطور كه عوامل مادى و ابزار توليد و طبيعت در انسان اثر مى‏گذارد، انسان نيز در اطراف خود و در ديگر عوامل خارجى اثر مى‏گذارد و هيچ توجيهى وجود ندارد كه بگوييم حركت از ماده شروع و به انسان ختم مى‏گردد؛ مگر عكس آن را هم بپذيريم كه ممكن است حركت از انسان شروع و به ماده ختم گردد؛ زيرا انسان و ماده در طول زمان در يكديگر اثر مى‏گذارند.
با اين حساب يك فرد مى‏تواند در جريان تاريخ از يك طوطى برتر باشد بويژه كه اين شخص رابط و واسطه ميان زمين و آسمان باشد كه اين2 رابط خود همانند يك نيرو براى حركت تاريخ عمل مى‏كند و اين چيزى است كه در تاريخ پيامبران به اثبات رسيده است بويژه در تاريخ پيامبر خاتم، صلّى‏اللّه‏عليه‏وآله.

مابقی در ادامه مطلب

۷۸۶

در اين نوشته، علاوه بر بحث از ارزش و مفهوم عدل، از:

   حاكم عادل،

   كارگزار عدل گستر،

   جامعه عدل‌پذير،

   اقتصاد عدل‌گرا،

   نظام قضايي عدل‌مدار،

   ابزار عدل،

آنچه بر پايه محكمي استوار نباشد دوام نخواهد آورد، فرو خواهد ريخت و در هم خواهد شكست بدون ترديد براي نيل جامعه عدل و تصوير فرهنگ عدل مدار گريزي از پژوهش در كتاب عدل و ترسيم امام عدل نيست.

تلقي قرآن از عدل و عدالت به كيفيتي است كه فرهنگ معاصر آن را درك نكرده و جامعه عدل مهدوي آرمان شهري است كه آدمي هنوز ضرورتش را در نيافته است به همين دليل رسالت اين نوشتار كاوش از فرآيند فرهنگ عدالت در منظر وحي و نگاهي تطبيقي به عدل مهدوي است.

مابقی در ادامه مطلب

۷۸۶

16. عشق به قرآن و تفسير

تجلي بالتنزيل بصائرهم و يرمي بالتفسير في مسامعهم و يغبقون کأس الحکمة بعد الصبوح؛[74]

با آيات قرآن چشمشان روشن مي‌شود و تفاسير آيات را با گوش جان مي‌شنوند و هر روزه جام حکمت را مي‌نوشند.

17. جوان‌گرايي

اصحاب المهدي شبابٌ لاکُهول فيهم الا مثل کُحلِ العين والملح في الطعام و اقل الزاد الملح؛[75]

ياران قائم همه جوان هستند، در ميان آنها پيرمرد يافت نمي‌شود، مگر اندکي مانند سرمه به چشم و نمک در طعام و کمتر از هر ماده‌اي در طعام، نمک است.

18. سخت كوشي

 مجدّون في طاعة الله؛[76]

آنان در طريق عبوديت، سختكوش و پرتلاشند.

 لايكفّون سيوفهم حتي يرضي الله عزّوجلّ؛[77]

ياران قائم، شمشيرهاي خود را بر زمين ننهند تا اينكه خداي عزوجل راضي شود.

 لوقد خرج قائمنا، لم يكن الاّ العلق والعرق، والنوم علي السروج؛[78]

هنگامي كه قائم ما خروج كند، خون است و عرق ريختن و سوار مركب بودن در ميدان‏هاي مبارزه.

مابقی در ادامه مطلب

۷۸۶

9. قاطعيت

امام اميرالمؤمنين(ع) در تفسير آيه يا ايهاالذين آمنوا من يرتد منكم عن دينه... لايخافون لومة لائمٍ؛[47] ((‏ ... آنان از سرزنش هيچ ملامت‌کننده‌اي هراس ندارند.)) فرمود:

هم اصحاب القائم؛[48]

آنان ياوران قائم‌اند.
10. اداي حقوق امام(ع)

وأعنّا علي تأدية حقوقه اليه؛[49]

خداوندا، ما را در اداي حقوق او ياري فرما!

انّه من اتّقي ربّه... و أخرج مما عليه إلي مستحقّيه کان آمناً في الفتنة المبطلة؛

همانا هر کس تقواي پروردگارش را پيشه کند... و از حقوق شرعيه (خمس و زکات) اي که بر عهده دارد، به مستحقان بپردازد، از فتنه‌هاي باطل کننده (دين و دنيا) در امان خواهد بود.

ان الرضا(ع) کان يأمر بالدعاء لصاحب الامر؛[50]

امام رضا(ع) همواره به دعا براي صاحب‌الامر، امر مي‌فرمود.

قوّنا علي متابعته و اداء حقه؛[51]

ما را قدرت بر پيروي و اداي حق آن حضرت ارزاني بفرما!

و انتظر الفرج صباحاً و مساءً؛[52]

صبح و شام در انتظار فرج و ظهور باش.

اكثروا الدعاء بتعجيل الفرج فان ذلك فرجكم؛[53]

براي تعجيل فرج بسيار دعا كنيد، همانا اين كار براي خودتان گشايش خواهد بود.

مابقی در ادامه مطلب است

۷۸۶

4. سجاياي اخلاقي

سيره امام:

يشير بالتقي و يعمل بالهدي؛[23]

تقوا را پيشه خود مي‌سازد (دعوت به تقوا مي‏كند) و با بصيرت و هدايت، گام بر مي‏دارد.

يحذو فيها علي مثال الصالحين؛[24]

او به گونه نيکان رفتار مي‌نمايد.

الوليّ الناصح؛[25]

سرپرست خيرخواه.

اگر سيرة امام چنين است، پس ياران او بايد اين چنين باشند.
سيره ياران:

... وانتخبت لذلک الوقت عباداً امتحنتُ قلوبهم لِلايمان وحشوتُها بالورع و الاخلاص واليقين و التقوي والخشوع والصدق و الحلم و الصبر والوقار والتقي والزهد...؛[26]

... و براي اين زمان (ظهور) بندگاني را برگزيدم که دل‌هاشان را به ايمان آزمودم و آنان را از ورع، اخلاص، يقين، پارسايي، خشوع، راستي، صبر، شکيبايي و وقار، پرهيز و زهد، سرشار کردم.

من سرّه أن يکون من اصحاب القائم فلينتظر وليعمل  بالورع و محاسن الاخلاق و هو منتظر؛[27]

هر کس مي‌خواهد از ياوران حضرت قائم باشد، بايد انتظار کشد، و در همين حال، خود را به تقوا و سجاياي اخلاقي بيارايد.

فليعمل کلّ امرء منکم بما يقرب به من محبتنا؛[28]

هر يک از شما آن کاري را بکند که انجام آن، او را به ما نزديک مي‌کند.

۷۸۶

اشاره :قال رسول الله(ص):

يخرج ناس من المشرق فيوطّئون للمهدي يعني سلطانه.[1]

عن اميرالمؤمنين(ع)] :

ثمّ تخرج [راية] من   خراسان ... يهزمون اصحاب السفياني حتي ينزل بيت المقدّس توطيء للمهدي سلطانه.[2]

جامعه مهدوي، افق آينده انقلاب ماست و دولت ما، دولت زمينه‌ساز.

دولت زمينه‌ساز بايد به لحاظ مباني، رسالت‌، اهداف، راهبردها، سياست‌ها، ساختار، کارگزاران و راهکارها، هم‌افق و هم‌سو با دولت کريمه مهدوي باشد و دکترين ظهور را اساس کار خود قرار دهد. استخراج و تدوين اين همه، کاري گروهي و بر عهدة نخبگان حوزوي و دانشگاهي و برنامه‌ريزان راهبردي و استراتژيست‌هاي نظام است.

به عنوان پيش‌درآمدي بر اين کار سترگ و ضروري، نکاتي چند و نمونه‌اي عرضه مي‌شود:

1. با توجه به اهداف و سيره امام(ع) و ياران او و دولت کريمه حضرت در عصر ظهور، مي‌توان اهداف، راهبردها، سياست‌ها و راهکارها را به دست آورد و در برخورد با حوادث و رخدادهاي جهاني و تعارض‌ها و تزاحم‌هاي پيش‌آمده، با تکيه بر منابع غني شيعه و اجتهاد پوياي آن، اولويت‌ها را در نظر گرفت.

2. دولت زمينه‌ساز بايد براي گسترش و تعميق فرهنگ مهدوي در سطح داخلي و جهاني (کشورهاي شيعي، اسلامي، غرب و خاور دور) برنامه‌ريزي کند و بداند که موفقيت هر يک در گرو ديگري است و بدون موفقيت يکي، موفقيت ديگري را نمي‌توان چشم داشت.

3. هم‌چنان‌که اشاره شد، اساس کار دولت زمينه‌ساز، دکترين ظهور است. که به آن و به اهداف فرهنگي، سياسي، اجتماعي و اقتصادي حضرت، در شماره آينده خواهيم پرداخت (ان‌شاءالله). در اين‌‌جا، به مناسبت فرارسيدن ايام  انتخابات، به برخي معيارها و شاخص‌هاي مديران و کارگزاران دولت زمينه‌ساز مي‌پردازيم:

مابقی در ادامه مطلب

۷۸۶

8. دوستي خالصانه

آن گاه زندگي اجتماعي لذت بخش و آکنده از صفا و صميميت است که افراد جامعه در ارتباط اجتماعي و خانوادگي خود به يک ديگر مهر بورزند و رابطة آنان بر اساس صداقت، محبت و دوستي خالصانه باشد؛ بدبيني، بدگماني، حسادت، بخل، کينه و ديگر اوصاف رذيله از دل هاي آنان زدوده گردد. هرگاه اين صفات ناپسند از ميان آدميان رخت بر بندد و صفات پسنديده جايگزين آنها شود زندگي، سعادتمندانه اي خواهند داشت. لذا آن چه زندگي اخروي مؤمنان و پارسايان را بهشتي مي سازد، محبت ورزي و دوستي خالصانه ميان آنان است، قرآن کريم در اين باره مي فرمايد:

(و نزعنا ما في صدورهم من غلّ اخوانا علي سرر متقابلين) .

«کينه ها وحسادت ها را از دل هاي آنان مي زداييم درنتيجه آنان دربهشت برتخت هايي رو در روي يک ديگر مي آرمند».

همة پيامبران الهي پيام آوران و پرچمداران محبت و دوستي خالصانه و بي شائبه بودند و توانستند در زمان خود با توجه به شرايط موجود به صورت نسبي به اين هدف دست يازند، اما شکل ايده آل و همه جانبة آن در حکومت مهدوي تحقق خواهد يافت. حديث ذيل در بارة برقراري رابطه دوستي خالصانه در عصر مهدي موعودعجل الله فرجه اشريف است که بسيار در خور توجه مي باشد:

به  امام باقر عليه السلام گفته شد: اصحاب ما در کوفه بسيارند اگر آنان را به قيام فرمان دهي، اطاعت خواهند کرد. امام عليه السلام فرمود:

آيا رابطة آنان با يک ديگر بدين گونه است که يکي از آنان بدون اجازه از ديگري اندوخته مالي او را به اندازه نياز خود بردارد؟ آن فرد پاسخ داد: خير. امام عليه السلام فرمود: آنان کهنسبت به مال خود بخل مي ورزند، در مورد خون خويش بخيل تر خواهند بود. آن گاه افزود: اين وضعيت ادامه خواهد داشت تا اين که قائم ماعجل الله فرجه اشريف قيام کند، در آنزمان دوستي خالصانه ميان مردم برقرار خواهد شد؛ به گونه اي که فردي از اندوختة برادر ديني اش آنچه را که نياز دارد بدون اين که منعي در ميان باشد، بر مي دارد.

9. رهايي بشريت از آتش فتنه هاي شيطاني

واژة فتنه در اصل به معناي آزمودن است چنان که در قرآن کريم و روايات در موارد متعددي به اين معنا به کار رفته است.گاهي به ناملايمات و شدايد نيز از آن جهت که وسيله آزمايش افراد مي باشند فتنه گفته مي شود، لذا در بعضي موارد مال و فرزند نيز فتنه ناميده شده است. از سوي ديگر، فاعل فتنه اگر خداوند باشد قطعاً حکيمانه و پسنديده خواهد بود، ولي هرگاه از بشر سر زند مي تواند ناپسند و مذموم باشد، چنان که کاربردهاي قرآني آن درباره انسان ناظر به معناي نکوهيدة آن است.

مابقی در ادامه مطلب