۷۸۶
امام حسين (ع)
در ميان ما اهل بيت دوازده مهدى وجود دارد كه اولين آنها اميرمؤمنان على بن ابيطالب(عليه السلام) و آخرين آنها نهمين فرزند من است. و اوست قيام كننده به حق. خداوند به وسيله او زمين را پس از آنكه مرده است، زنده مى كند و دين حق را به دست او بر همه اديان غلبه مى دهد، اگر چه مشركان نپسندند. براى او غيبتى است كه گروهى در آن از دين خدا بر مى گردند و گروهى ديگر بر دين خود ثابت مى مانند، كه اين گروه را اذيت كرده و به آنها مى گويند:
«پس اين وعده چه شد اگر راست مى گوييد؟» آگاه باشيد آنكه در زمان غيبت او بر آزار و اذيت و تكذيب صبر كند همانند كسى است كه در مقابل رسول خدا 6 با شمشير به جهاد برخاسته است. (الصدوق ، ابوجعفر محمد بن على بن الحسين، كمال الدين و تمام النعمة، تهران ، دارالكتب الاسلامية، 1359 ق ، ج 1 ، ص 317 ، ح 3.)
وقتى بسان خورشيد از گوشه اى برآيى
روشن شود جهانى وقتى كه تو بيايى
ماندم در انتظارت اى كوكب هدايت
بنما جمال خود را اى آيت خدايى
اى آفتاب هستى، اى شور عشق و مستى
بازا بخوان كلامى زان معجز الهى
اى ديده ها براهت، اى قائم هدايت
تا كى كنم حكايت شرح غم جدايى
گر من تو را نبينم، روئيدنم نباشد
بنما جمال خود را اى مظهر رهايى
پيش رخ چو ماهت خورشيد سجده آرد
اى آيت الهى، اى پرتو خدايى
لب تشنگان نوريم هر لحظه ما، نگارا
برهان زما عطش را اى قائم رهائى
شعر از :اسماعيل نيك سرشت