۷۸۶

پیرو پست های قبلی در این مورد یک دسته بندی عمومی و کم مصداق ارائه میکنم تا ذهن مخاطبان یک تصویر کلی از ظهور منجی عج بدست اورند.در پست های بعدی به صورت تخصصی ادامه میدهیم. یا حق

نشانه‏هاى ظهور امام زمان، عليه‏السلام، كدامند؟ و چگونه بايد آنها را شناخت؟

در ابتدا نكاتى چند درباره اين نشانه‏ها را ذكر مى‏نماييم و سپس برخى از روايات وارد شده از معصومين، عليهم‏السلام، در اين مورد را به عنوان نمونه مى‏آوريم:

1. معتقدين به امام زمان، عليه‏السلام، بايد همواره چشم انتظار ظهور آن حضرت باشند و با بهره گيرى از اصل انتظار، آمادگيهاى لازم را براى يارى و همراهى با امام موعود خويش كسب نمايد.

اينكه هنوز برخى از نشانه‏هاتحقق نيافته باشند، هرگز به معناى نفى لزوم انتظار در هر روز و شب نيست.

2. خداوند امر فرج و ظهور امام زمان، عليه‏السلام، را تنها در يك شب مقرر خواهد فرمود، و در اين صورت نيازى به مقدماتى طولانى نخواهد بود، بلكه بسيارى از نشانه‏هاى ذكر شده در روايات ممكن است طى همان يك شب و روز تحقق يابند.

3. يكى از دلايل ذكر اين نشانه‏ها در روايات، آشنا شدن مردم با شرايط ويژه‏اى است كه قبل از قيام جهانى ولى عصر، عجل‏الله‏تعالى‏فرجه، پديد مى‏آيد. آشنايى مردم با اين ويژگيها، مى‏تواند عامل مهمى در شناسايى مدعيان دروغين مهدويت و رسوايى فرصت طلبانى باشد كه از جهالت مردم تحت پوشش نام مهدى، عليه‏السلام، سوء استفاده مى‏كنند.

4. صدها مورد از نشانه‏هاى ظهور تحت عنوان «علايم آخرالزمان‏» در روايات مربوط برشمرده شده كه به اثرات جدا ماندن مردم از تعاليم اسلام و محروم ماندن آنان از سرپرستى آشكار معصومين، عليهم‏السلام، اشاره دارند. مانند: از بين رفتن اهميت نماز، خيانت در امانت، حلال شمردن دروغ و علنى شدن فحشا.

5. درباره علايمى همچون گسترش فساد و زياد شدن گناهان، سه نكته قابل توجه است:

الف) مطلق اين امور نشانه ظهور به حساب نمى‏آيد، و چنين نيست كه هر زمان فساد گسترش يافت و گناهانى زياد شد. حضرت مهدى، عليه‏السلام، ظهور كند.

ب) شرايط واقعى جهان قبل از ظهور حضرت مهدى، عليه‏السلام، كثرت بسيار شديد گناهان و افزايش چشمگير و فوق‏العاده ظلم و فساد است. با اين همه اثبات چنين واقعيتى به معناى عدم وجود طاعت و بندگى و عدالت در جاى جاى زمين نيست.

ج) وجود چنين نشانه‏اى هرگز از مسؤوليت منتظران براى مبارزه با ظلم و از بين بردن ريشه گناهان نمى‏كاهد، اگر چه به موفقيتى در اين زمينه دست نيابند.

مابقی در ادامه مطلب

۷۸۶

يكى از موضوعاتى كه از ديرباز ذهن بشر را به خود مشغول داشته اعتقاد به مصلح كل است. اينكه زندگى اجتماعى در اين جهان با تمام ظلم‌‌ها، ستم‌‌ها و نابرابرى‌‌ها; با تمام بهره‌‌دهى‌‌ها و بهره‌‌كشى‌‌ها; با تمام تفاوت‌‌هاى نابحق بين طبقات اجتماعى سرانجام خوبى خواهد داشت; و در نهايت كسى پيدا خواهد شد كه به تمام اين نابرابرى‌‌ها و ظلم‌‌هاپايان دهد و حق هر كسى را به او بدهد، و تمام آحاد جامعه در سايه حكومت عادلانه او با آسايش خاطر زندگى كنند و از رنج‌‌ستم و برترى‌‌طلبى و زياده خواهى طبقات خاص آسوده باشند، تمام قوا و نيروهاى انسانى به جاى اينكه صرف درگيريهاى ناشى از تجاوزات و تعارضات برخواسته از فزون خواهى‌‌ها شود در راه رشد و شكوفايى استعدادهاى انسان و هموار كردن راه كمال او به كار گرفته شود; از جمله مسائلى است كه اعتقاد به آن همزمان با پيدايش اولين اجتماعات بشرى پيدا شد، و هر مكتب و مرامى به تناسب تعاليم خود طرحى از اين زندگى مطلوب ارائه و شخصى را به عنوان مصلح معرفى كرده است.

تا آنجا كه ستون موجود اديان مختلف نشان مى‌‌دهد اسلام روشن‌‌ترين طرح از اصلاح نهائى جهان را ارائه كرده است. در اين طرح شخص مصلح شناخته شده، با اصل و نسب معلوم، داراى يارانى با تعداد معلوم، با برنامه‌‌اى مدون و مشخص مى‌‌باشد.
اكنون طبق اخبار صحيح و مستند ما مى‌‌دانيم نام آن بزرگ مصلح چيست، پدرش كيست، مادرش كيست و اجدادش را به ترتيب تا جد سى‌‌و يكم (1) مى‌‌شناسيم، و درباره اكثر آنها اطلاعات دقيقى در دست داريم كه تمام گفته‌‌ها و كرده‌‌هاى مهم و بسيارى از امور جزئى زندگى ايشان را از زمان تولد تا لحظه وفات منعكس نموده است.
ما مى‌‌دانيم او در چه سالى، چه ماهى و چه روزى متولد شده; چند سال به صورت عادى زندگى كرده، در چه سالى غايب شده و با چه كسانى در ارتباط بوده است.

مابقی در دامه مطلب.